WILLIAM BLAKE – ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Ο Ουίλιαμ Μπλέικ (1757-1827), Άγγλος ποιητής, και παράλληλα ζωγράφος, χαράκτης και οραματιστής, συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μείζονες ποιητές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η στάση των κριτικών την εποχή που έζησε κυμάνθηκε από την καχυποψία ως την απόλυτη εχθρότητα, ενώ κάποιος προειδοποιεί τον κόσμο ότι ο συγκεκριμένος ποιητής γράφει «για παιδιά ή για αγγέλους», όχι πάντως για τον κοινό αναγνώστη. Βαθιά αντικομφορμιστής, συνδέθηκε με ριζοσπαστικά πνεύματα της εποχής του και θεωρούσε την εσωτερική γνώση ανώτερη από τον ορθολογισμό. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να γίνει διάσημος, δεν περιφερόταν στα σαλόνια της εποχής, ενώ μάλιστα άλλοι έκλεβαν από το έργο του, και πέθανε φτωχός.
Τα παρακάτω ποιήματα ανήκουν στον κύκλο «Songs of Experience». Το πρώτο αναφέρεται στις δύο μορφές της αγάπης, τονίζοντας την παρουσία της κίβδηλης, ιδιοτελούς αγάπης που κυριαρχεί στην κοινωνία. Στο δεύτερο ποίημα ο ποιητής εμπνέεται από την πομπή φτωχών παιδιών προς τον Καθεδρικό ναό, παιδιών που είναι θύματα στυγνής εκμετάλλευσης και καπηλείας σε μια υποκριτική πλουτοκρατική κοινωνία. Πικρό και πάντα επίκαιρο…
Ο ΠΗΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΤΣΑΛΟ
Ἡ ἀγάπη δὲν γυρεύει τὰ δικά της
Οὔτε ζητᾶ τοῦ ἄλλου τὸ χάδι
Γιὰ ὅλους δίνει τὴ βολή της
Χτίζει παράδεισο στὸν Ἅδη.
Ἔτσι τραγούδησε μικρὸς πηλὸς
Ποὺ τὸν πατοῦν τὰ ζωντανά,
Μὰ ἕνα βότσαλο στὴν ὄχθη
Μ’ ἄλλο τερέτισμα ἀπαντᾶ.
Γιὰ τὰ δικά της ὅλο τὸ μαράζι
Μὲ ἄτιμο κομποδένει ὑφάδι
Χαίρει σὰν τὴ χαρὰ ἁρπάζει
Χτίζει στὸν οὐρανὸ ἕναν Ἅδη.
ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ
Εἶναι ἅγια τούτη ἡ θέα
σε πλούσια καρποφόρα μέρη
παιδιὰ σὲ δυστυχιὰ νὰ τρέφει
τῶν κάπηλων τὸ κρύο χέρι;
Εἶναι τραγούδι αὐτὸ ποὺ τρέμει
χαρᾶς ἀντίλαλος κι ἐλπίδα
τόσα παιδιὰ μὲ ἄδεια χέρια;
τῆς φτώχειας εἶναι αὐτὴ ἡ πατρίδα.
Ὁ ἥλιος τους ποτὲ δὲ λάμπει
γυμνὰ καὶ κρύα τὰ χωράφια
αἰώνιος ἐκεῖ χειμώνας
κι οἱ δρόμοι τους γεμᾶτοι ἀγκάθια.
Γιατὶ ἐκεῖ ποὺ λάμπει ὁ ἥλιος
κι ἐκεῖ ποὺ ἡ βροχὴ ἁγιάζει
παιδὶ δὲν βρίσκεται σ̕ ἀνάγκη
οὔτε ἡ φτώχεια τὸν νοῦ τρομάζει
William Blake
(Songs of Experience)
Μετάφραση Αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου
Ιερά Μονή Φανερωμένης